شخصی که بیش از همه در راه افتادن SMS یا پیامک نقش داشت، مردی آلمانی به نمفریدهلم هیلبرند بود. او که برای گروه GSM کار می‌کرد، ایده ارسال پیام‌های متنی ۱۲۸ بایتی به وسیله شبکه تلفن همراه را داشت.
گرچه محدودیت پیام‌های متنی ارسالی، قابل درک است، اما ممکن است این سؤال برایتان پیش آمده باشد که چرا ۱۶۰ کاراکتر؟ چرا ۱۴۰ یا ۲۰۰ کارکتر طول استاندارد پیامک‌ها در نظر گرفته نشد؟
گفته میشود که در سال ۱۹۸۵، هیلبرند، برای اینکه دریابد عملا در قالب چند کاراکتر میشود به صورت کوتاه یک مفهوم را منتقل کرد، دست به یک آزمایش زد و با ماشین تحریر خود، یاددداشت‌های فرضی را در قالب حروف و اعداد، علایم نقطه‌گذاری و فاصله‌گذاری‌ها، نوشت و دریافت که در بیشتر اوقات پیام‌های کوتاه، زیر ۱۶۰ کاراکتر هستند. به علاوه او فهمید که مطالب نوشته در پشت کارت‌پستال‌ها و یا تلگراف‌ها غالبا زیر ۱۵۰ کاراکتر طول دارند. به همین علت زمانی که گروه GSM در سال ۱۹۸۵، استاندارد SMS را تهیه می‌کرد، همین ۱۶۰ کاراکتر را مبنا گرفت و بعدها همه گوشی‌های موبایل و خدمات‌دهندگان شبکه‌های موبایل همیت استاندارد را پذیرفتند.
گرچه این روزها میشود، پیامک‌های بیشتر از ۱۶۰ کاراکتر را هم ارسال کرد (البته نه با هزینه یک پیامک!)، اما میراث آقای هیلبرند، در توییتر، تجلی دیگری یافته است. در توییتر هم کاربر نمی‌تواند بیش از ۱۴۰ کاراکتر بنویسد. ۲۰ کارکتر هم که برای نام کاربری او در توییتر در نظر گرفته میشود.
درباره این سایت